“Ik kom wel voor mezelf op.” Voor mij staat onze knappe knul (11). Ik geloof hem, maar weet ook dat dit zeker niet altijd het geval is. Niet als een van de vervelende klasgenoten weer een of andere nare opmerking plaatst.

Hij is lief, empathisch, slim, sportief, sociaal, grappig, snel afgeleid en neemt alles in zich op. Om hem wat meer zelfvertrouwen te geven, weerbaarder te maken en meer te kunnen laten focussen, hebben we hem ‘aangemeld’ bij Ric. Een afspraak was snel gemaakt.

Ric had hem snel door. Misschien uit ervaringen met andere kinderen, omdat hij zich kan verplaatsen in het kind, uit herkenning? In elk geval prikken de bokshandschoenen sowieso door alle sociaal wenselijke antwoorden heen. Want wat hij in de ‘ring’ (een mooi grasveldje in Utrecht) laat zien, verbloemt niets.

Dan blijkt dat onze zoon zijn grenzen niet altijd goed bewaakt. Hij zegt te laat ‘stop’. Ric laat hem dat (beheerst) ervaren. Een metafoor. Hij leert dat hij zichzelf niet moet wegcijferen en voor zichzelf moet opkomen.

Of dat hij een ‘veilige’ plek in de boksring moet kiezen. Hij zoekt de hoek op, omdat hij daar voor zich kan zien wat er gebeurt. Ric laat hem voelen dat hij juist in de hoek snel klemgezet kan worden en dus geen kant meer op kan. Het midden is veiliger, daar kun je alle kanten op. Neem je plek maar in.

In vier sessies komen er allerlei onderwerpen voorbij. Voor jezelf opkomen, stevig staan, focus, maar ook je zeker voelen dat je best stevig kunt meppen als het echt nodig is. Al met al zeer waardevol. Zeker ook met het vooruitzicht naar de middelbare school.

Onze jongen heeft de bokstherapie als heel prettig ervaren. Hij voelde zich op zijn gemak bij Ric. Keek er elke week naar uit. Hij heeft er veel van opgestoken, al is het soms misschien onbewust. 🥊

Moeder Claudia